Tijd
Het verstrijken van de tijd na het overlijden van mijn moeder heeft zijn betekenis verloren. Het is geen indicatie over de grootte van het verlies, de diepte van de pijn of de rauwheid van het gemis. Want dat blijft. In alles en altijd.
Waar beeldmateriaal eerst nog een glimlach door de tranen kon brengen, is het nu frustrerend dat er nooit meer nieuw materiaal zal zijn. Alle levens hebben zich weer een weg gevonden en fysiek is alle ruimte opgevuld en overgenomen.
En dat is logisch en ook goed, want er is geen andere keuze en het is onze plicht om door te gaan. Maar soms, soms zou je willen dat de wereld even stil kon staan. Dat je in het moment kon blijven en er niet meer tijd zou verstrijken dan al is gebeurd. Dat alles op pauze staat. Zodat je weer op adem kunt komen.
Gistermiddag werd een collega van mijn leeftijd gebeld, en ze nam op met: ‘Hey mam!’. Het vergankelijke maar ook de eeuwigheid van die zin is me de rest van de dag bij gebleven. Want ik zal dat nooit meer zeggen. Ik heb het al bijna 3 jaar niet meer mogen zeggen. En ik zou ook niet meer mogen spreken over ‘ouders’ of moederdag vieren. Natuurlijk, ik kan koppig volhouden en het blijven doen. Maar het fundament waar die woorden op rusten heb ik niet meer. Ik heb geen ouders meer maar alleen een vader en ik zal nooit meer gebeld worden door mijn moeder. Mijn moeder zal me niet helpen als ik ga trouwen en zal nooit oppassen op mijn kinderen. Dus nee, het verdriet slijt niet met de tijd. Want ze zal er nooit meer zijn en ik zal haar altijd moeten blijven missen.
Het is een cliché, maar ik wou dat ik vaker en meer van de momenten met haar had genoten. Dat ik in mijn eigen hoofd de wereld even op pauze had gezet en alleen maar daar met haar in het moment was geweest. Met mijn mama. Samen. Zoals het nooit meer zal zijn.
Ik mis je mam, in alles en altijd. Ik hou van je.