Rina

Het is vandaag 2 jaar geleden. 2 Jaar geleden dat wij afscheid hebben moeten nemen van onze moeder, vrouw, dochter, oma, vriendin, collega en buurvrouw.

Ik denk dat ik niet alleen voor mijzelf spreek als ik zeg dat ik haar nog elke dag verschrikkelijk mis. Soms lijkt het alsof de tijd 2 jaar heeft stil gestaan als ik kijk naar foto’s en videos van haar. Alsof ze zo naast me had kunnen staan, meekijkend over mijn schouder. ‘s Ochtends met wakker worden heb ik dit gevoel soms ook. Vaak komt het door wat ik heb gedroomd.

Anderzijds is er zoveel gebeurd in de afgelopen 2 jaar dat het een eeuwigheid geleden lijkt dat ik haar gesproken en geknuffeld heb. Ik schrik soms als ik merk hoe mijn leven zich opnieuw heeft weten te vormen zonder haar. Er zijn nog steeds veel ‘gaten’ of dingen die ik bewust niet meer doe, omdat ik het niet zonder haar kan en/of wil. Zoals naar Kane luisteren, of Marco Borsato. Maar voor het overgrote deel heb ik weer bijna een volledig leven weten te vormen. Eerlijk is eerlijk, ik heb daar wel de halve wereld voor rond moeten reizen, maar ik ben er wel weer.

Toch blijft het gemis. En tijd verandert daar weinig aan.

Proost mam, op jou.